Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Να αφηγηθείτε μέσα στην τάξη σας συνοπτικά (120 περίπου λέξεις) το περιεχόμενο του παρακάτω άρθρου

Με αφορμή τους παραολυμπιακούς αγώνες, άτομο με αναπηρία ή με ειδικές ανάγκες όπως συνήθως λέγεται, η αφεντιά μου, θα προσπαθήσω να διατυπώσω κάποιες σκέψεις για την θέση μας στην σύγχρονη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.


Καταρχήν θα σας διηγηθώ μια μικρή προσωπική ιστορία: Πριν 7 και κάτι χρόνια η επιτροπή του νόμου 1648/86 που τοποθετεί άτομα με ειδικές ανάγκες σε θέσεις εργασίας μου βρήκε μια θέση εργασίας σε μια κρατικοσυνεταιριστική επιχείρηση ενώ βρισκόμουνα για 8 ολόκληρα χρόνια άνεργος.

Βέβαια με τον συγκεκριμενο νόμο διορίστηκαν άπειροι«ανάπηροι μαϊμούδες»ενώ πραγματικοί ανάπηροι παραμένουν άνεργοι, ζώντας συχνά από το υστέρημα των γονιών τους και από τα άθλια επιδόματα της πρόνοιας. Με την τοποθέτηση μου στην συγκεκριμένη εργασία βρέθηκα αντιμέτωπος με την άρνηση της εταιρίας να αποδεχτεί την τοποθέτηση μου, ένα γεγονός βέβαια που συνηθίζεται από όλες τις επιχειρήσεις του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Αλλα αυτό που με σόκαρε δεν είναι τα καμώματα των εργοδοτών, αλλα η ρατσιστική συμπεριφορά των συναδέλφων που διαμαρτύρονταν για τις προσλήψεις μας. Οι διάφορες δικαιολογίες που πρόβαλαν οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι ήταν ολοκληρωτικά ενταγμένες μέσα στο κλίμα
της ανθρωποφάγας πραγματικότητας «η εταιρία δεν βγαίνει... εσείς δεν μπορείτε να προσφέρεται...». Ενας δηλαδή κυνικός ρατσιστικός συντεχνιακός λόγος "αφού βολεύτηκα εγώ οι άλλοι ας πάνε να πνίγουνε"

Παρόμοιες και πιο θλιβερές ακόμη ιστορίες ρατσιστικής συμπεριφοράς, απόρροια της συνολικής αλλοτριωμένης πραγματικότητας, έχουν όλα τα άτομα με ψυχικές, σωματικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, να διηγηθούν. Ακόμη και το συναίσθημα του οίκτου δεν είναι αντίθετο του κοινωνικού ρατσισμού, απεναντίας συμπληρώνει τις εκφράσεις ανωτερότητας αυτών που θεωρούνται «ολοκληρωμένοι» άνθρωποι, τρομάρα τους!!! Φυσικά το μόνο που σε τελευταία αναλυση  προσπαθούνε να διαχειρισθούνε είναι ο φόβος του διαφορετικού, μέσα σε μια άκρως
ανταγωνιστική κοινωνία.

Είναι αλήθεια πως οι ρατσιστικές συμπεριφορές απέναντι στα άτομα με σωματική αναπηρία είναι συγκεκαλυμμένες και υποδόριες αλλα δεν συμβαίνει το ιδιο με τα άτομα με ψυχικά νοσήματα. Εκεί ο ρατσισμός είναι απροκάλυπτος, πόσες αλήθεια κινητοποιήσεις «πολιτών», έγιναν το τελευταίο διάστημα ενάντια στο πρόγραμμα αποασυλοποίησης. Δυστυχώς ειναι εκατοντάδες σε όλη την
Ελλάδα.

Οι ίδιοι άνθρωποι που ενθουσιάζονται με τις πραγματικά σπουδαίες επιδόσεις των αθλητών στους παραολυμπιακούς αγώνες, που εκδηλώνουν την «φιλανθρωπία» τους εξω από την εκκλησία στο πάσχοντα, που μπορεί και να διαδηλώνουν όταν οι κακοί αμερικανοί σκοτώνουν στο Ιράκ, οι ίδιοι
άνθρωποι διαμαρτύρονται εάν στην γειτονία τους πάει να δημιουργηθεί μια ανοικτή κοινότητα ψυχικά ασθενών, τρέμοντας αυτόν που δεν χωράει στις νόρμες της συντηρητικής κοινωνίας.

Αλλα και στο επίπεδο της επίσημης πολιτείας τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, φυσικά το νομοθετικό πλαίσιο εχει βελτιωθεί αισθητά σε σύγκριση με τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλα η συνολική παρέμβαση των κρατικών δομών είναι αναντιστοιχες με τις αυξημένες ανάγκες των ατόμων
με αναπηρία και των οικογενειών τους. Η πρόσβαση στα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι από δύσκολη έως αδύνατη. Το ιδιο και η μετακίνηση στις μεγαλουπόλεις, η πρόσβαση στα δημόσια και ιδιωτικά κτήρια. Στο όψιμο ενδιαφέρον που έδειξαν οι υπεύθυνοι λόγω παραολυμπιακών καλώντας τις
επιχειρήσεις να γίνουν προσβασιμες στα άτομα με αναπηρία, σύμφωνα με τις εφημερίδες, ανταποκρίθηκε μόλις το 1% από αυτές. Το ιδιο και συχνά μεγαλύτερες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στην διασκέδαση ή στις διακοπές. Είναι ολοφάνερο ότι αυτός ο κόσμος δεν
φτιάχτηκε για μας. Αυτός ο κόσμος απαγορεύει το διαφορετικό που ομορφαίνει τον ανθρώπινο πολιτισμό μας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ / argird.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου